3 Odbiór Sny

Jerzy Karma

Świadomość to odbiór. Sny

Świadomość to odbiór i możliwość różnych reakcji – im większa ich różnorodność i większy odbiór tych różnorodności, oraz im większe odniesienie do odbioru sytuacji zewnętrznej z odbiorem najwłaściwszego lub wielu właściwych rozwiązań (wyboru reakcji) dla danego czasu i danej przestrzeni, jak i najwłaściwszego okresu czasu i najwłaściwszego obszaru przestrzeni – tym większy rozwój świadomości.

Świadomość sama w sobie, w swoim przejawie i działaniu, jest reakcją /gdyby nie było reakcji nie wiedzielibyśmy nic o istnieniu potencjału świadomości – zatem potencjał posiada naturę reakcji i potrzebuje warunków do jej przejawienia, a jeśli sam je stwarza to tym bardziej jest reakcją na własną naturę/. Reaguje na to, z czym ma kontakt i przez co przepływa. Przepływając przez osobowość reaguje na nią. Dlatego dalsza jej reakcja na świat zewnętrzny pozostaje w związku z tą reakcją na osobowość. Bowiem ostateczna reakcja jest sumą reakcji na osobowość i na świat.
Jeśli porównamy świadomość do skupionego światła, to jego centrum będzie posiadało swoje obrzeża. Zaś w naszej uwadze znajdzie się tylko to centrum będące wypadkową wszelkich aktualnych reakcji całej świadomości. My zaś za świadomość będziemy postrzegać jedynie tą naszą uwagę.

Każda tożsamość, indywidualność i ciągłość bytu każdej jednostki jest iluzoryczna. Tożsamość wynika z odniesienia do ciała i jego potrzeb, także z odniesienia do uczuć i emocji, myśli i pamięci – które gdy giną lub się zmieniają, to pozostaje ciało, także przemijające.
Indywidualność wynika z niepowtarzalności zbioru jako całości, zbioru cech /przemijalnych/, jakim to zbiorem jest człowiek.
Ciągłość bytu jednostki jest niemożliwa. Taka ciągłość musiałaby wiązać się z oderwaniem jednostki od wszystkiego zewnętrznego, czyli ze śmiercią. Zaś związek jednostki z resztą przekształca ją, czyli powoduje ciągłe umieranie.jakiejś jej części i rodzenia się innej – nowej. Tak, że po pewnym czasie będzie to całkiem inna indywidualność.
Żyjemy zatem wśród wiecznych przepływów cech, których zbiory (np. ludzie) są chwilowe /w sensie wieczności/ jako niepowtarzalne tożsamości.
Owa chwilowa tożsamość istnieje dzięki różno-magnetycznej pamięci. Pamięć zaś, jak i magnetyzm z czasem podlegają zmianom, aż do zaniku „pierwotnych” cech, w miejsce których pojawiają się inne. Wtedy ginie indywidualność!
Tożsamość istnieje jako czyste (bezechowe) pole, które potrafi przyjmować cechy i tworzyć „fałszywe ego” – fałszywą tożsamość.
Prawdziwa tożsamość jest bezechowa. Czy wtedy jednak należy mówić o jakiejś tożsamości? Tak, bo jest nią czysta zdolność przyjmowania cech.
/Ową czystą tożsamość możemy uznać za ducha. Zaś powstający rdzeń zbióru cech za duszę. Rdzeń w zbiorze choć także powstaje z cech jest tym głównym elementem w zbiorze, który najsilniej determinuje kolejne powstające w nim cechy.
Duch, czyli czysta tożsamość nabywająca cechy, na wskutek nabywania cech stawała się duchem dobrym lub złym w sensie zbioru jakim się „stawała”. Dlatego mówi się o duchach dobrych lub złych. W rzeczywistości duch w samej swej istocie jest bezosobowy, a jedynie dusza jako rdzeń zbioru cech może stawać się dobra lub zła./
Dlatego wszystkie prawdziwe tożsamości są sobie równe i są identyczne. Przyjęły tylko chwilowo inne wibracje magnetyczne i dlatego wydają się różnić czymś.
W sumie wszystko, co jest nawet „sprzeczne” wokół nas należy do transzzbioru (zbioru wszelkości) cech z którego wszyscy czerpiemy.
Jeśli więc ktoś wydaje się nam inny, to przyjął on tylko inne wibracje z transzzbioru, a owo przyjmowanie jest nie w pełni zależne od niego i od nas. Wynika bowiem z czasu, miejsca i Ruchu /dla ułatwienia: Boga/.

Świadomość to zetknięcie przeszłości i teraźniejszości: zetknięcie określonego wycinka przeszłości (wycinka z przeszłości czasu tego świata, który to wycinek jest przeszłością jednostki), będącego ciągiem, z określonym miejscem i teraźniejszością. To byt, który postrzega teraźniejszość, zapamiętuje ją jako przeszłość, a w oparciu o to, że teraźniejszość stała się przeszłością, zaś sama teraźniejszość przyszła z „niebytu” – choć jako produkt przeszłości – ów niebyt jest postrzegany przez byt jako to, co stanie się kiedyś teraźniejszością, a co teraz jest przyszłością. W ten sposób już staje się bytem, choć w niematerialnej formie. I takie byty wraz z przeszłością tworzą byty materialne.
W świecie czasu przyszłość jest w pełni produktem przeszłości i teraźniejszości. Człowiek jednak nie jest w stanie przewidzieć całej przyszłości. Jest ona przecież także produktem samego postrzegania tego, co niematerialne, a co jest jedynie w samym umyśle, a czego jest tak wiele, jak wiele jest dusz tworzących ów specyficzny byt niebędący jeszcze bytem materialnym. Przyszłość jest także produktem takich bytów. Dlatego często nawet wizjonerzy i jasnowidzowie mogą „mylić się” w prognozowaniu przyszłości. Szczególnie dalszej przyszłości – do zaistnienia której wystąpi większa złożoność oddziałujących czynników, do tego czynników powstających w samych duszach. Czynników będących bytami bardziej duchowymi, niż materialnymi.
Dlatego jasnowidz, czy prorok, w zasadzie może nie mylić się. Może opowiadać o tej przyszłości, jaka jest już wypisana bytami materialnie zaistniałymi. Dusze także podlegają tym wpływom, dlatego trudno im uciec od tej przyszłości. Jednak skoro dusze mogą tworzyć własne byty wewnętrzne – mentalno emocjonalne – które wywierają wpływ na „wszelki” byt, to w ten sposób dusze mogą wpływać na „krystalizującą” się przyszłość postrzeganą przez jasnowidza i mogą ją zmienić.
Pełna świadomość jest świadomością ogarniającą całą teraźniejszość i znającą całą przeszłość, widząca wszelkie zjawiska tam zachodzące, oraz widząca przyszłość jaka z nich wyniknie: przyszłość bliższą i przyszłość dalszą będącą już wynikiem tej bliższej. Jest tam też zdolność widzenia wolnych decyzji, jakie zapadną w przyszłości, gdyż są one wynikiem bodźców postrzeganych przez pełną świadomość. /O ludziach potrafiących widzieć więcej, niż inni, którzy nawet potrafią przewidzieć niektóre decyzje innych osób, mówi się, iż są mądrzy – ludzie ci mają większą świadomość./
Ten, kto nie zna całej przeszłości, całej teraźniejszości i całej przyszłości, nie posiada pełnej świadomości! /Pełną świadomość posiada Bóg. Mędrcy o Bogu uczyli, iż wie o wszystkim, o tym, co było, co jest i co będzie./
Człowiek posiada tylko drobny przejaw świadomości.
Zmysły za pomocą których człowiek postrzega i rejestruje teraźniejszość nie są w stanie dać mu pełnego odbioru wszystkiego w teraźniejszości. Pamięć nie jest w stanie wszystkiego, co jest w zasięgu zmysłów, zarejestrować, zaś z zarejestrowanego większa część ginie w różny sposób. Co nawet wynika z samej natury obecnej ludzkiej świadomości.
Człowiek utożsamiający się z ciałem fizycznym i mający koncentrację swej świadomości w sferze zmysłowej jest w zasadzie nieświadomy i można powiedzieć, że jego pełniejsza świadomość śpi lub jest jakby umarła i musi zmartwychwstać. /Umarli dla żywych ludzi nie istnieją, choć istnieją. Żywi nie mają do nich dostępu, ani nie mają kontaktu z nimi. Jeśli zaś ten kontakt rzadko się przejawi, to tak samo rzadko przejawia się kontakt świadomości ze sferą działającą poza świadomością./
Jak tego dokonać?
Wiadomo przecież, że zmysły i cielesność nie są w stanie ogarnąć wszystkiego. Jednak percepcja niefizyczna, percepcja energetyczna, jest w stanie ogarnąć wszystko – przed nią nic się nie ukryje. /Nic - w granicach obecnego zasięgu ludzkiego pojmowania. Przyjmując koncepcję, iż wszystko jest jakąś energią. I nie każda percepcja energetyczna ogarnia wszystko. to, co ogarniają inne energetyczne percepcje./
Zatem człowiek swój potencjał świadomości powinien przenieść z wymiaru fizycznego w wymiar energetyczny.
Czy można jednak przenieść się w wymiar energetyczny nie porzucając wymiaru fizycznego? Oczywiście, że nie można. Niektórzy jednak błędnie to rozumieli, bo wydawało im się, że fizyczne porzucenie ciała fizycznego przeniesie ich w pełną świadomość. Gdyby tak było, to śmierć by przenosiła każdego w pełną świadomość i świat nie potrzebowałby żadnej religii.
Religie jednak zwracają uwagę człowieka na to, aby w sposób energetyczny („psychiczny”) uwolnił się od swojego ciała fizycznego na którym opiera się istnienie jego fałszywego ego, oraz jego niewiedza i nieświadomość.
Jak długo zajmujemy się sobą, swoim ciałem fizycznym i tym, co jemu służy, źle, czy „dobrze”, tak długo istnieć będzie fałszywe ego przybierające coraz to nowe ciała fizyczne. Każdemu jednak fizycznemu ciału towarzyszy mniejsze lub większe ograniczenie.
Dopiero energetyczne uwolnienie od fałszywego ego pozwoli na przejście bytu w wymiar energetyczny i na pełniejszą percepcję, oraz pełniejszą wiedzę i pełniejszą świadomość. /Energia jednak też z natury jest dualna i jako taka nie zapewni dostępu do pełnej percepcji./

Jeśli świadomość jest produktem czasu, to czy może istnieć poza czasem? Byłaby to właśnie pełna świadomość!
Czas więc tworzy świadomość, czy ogranicza pełną świadomość?
Ani jej nie tworzy, ani ogranicza. Jest tylko podłożem powstania („oderwania”) cząstkowych świadomości od pełnej. Owo oderwanie istnieje tylko z punktu widzenia tych cząstkowych świadomości.
____________________________________________

Jak śpię – to jestem świadomy tego, co mi się śni, We śnie nie pamiętam jawy – nie jestem jej świadom. Nie zachowuję kontinuum ciągłości zdarzeń. Sny są zupełnie odrębnymi ciągami nie mającymi liniowych związków z ciągami zdarzeń z jawy. Jedyne związki ich z jawą polegają na tym samym odbierającym, na tej samej świadomości odbierającej, lecz innej świadomości pamięciowej, oraz na związkach nieliniowych, lecz związkach co do przedmiotów z jawy – bowiem obrazy ze snu korzystają z obrazów - przedmiotów, z jawy. Mimo, że trudno w snach odnaleźć związki liniowe z jawą, albo zjawiają się one rzadko, lub zależą od indywidualnego rodzaju śnienia, to sny bardzo często ukazują związki przestrzenne z jawą – nie są one jednak ogarniane przez zwykłą świadomość. Dlatego mało kto potrafi właściwie objaśnić właściwe znaczenie snu dla jawy i nazywa się to darem. Owe przestrzenne związki są różnego rodzaju i niektóre z nich wykraczając poza czas ukazują przyszłe wydarzenia. Wskazuje to na jakiś szczególny związek świadomości śnienia i zdarzające się jego przejawienia z pełną świadomością. Inna jednak świadomość ogląda sen, czy uczestniczy w nim, a inna go kreuje. I to owa kreująca świadomość ma związek z pełną świadomością. Jednak nie każda go ma! Nie jedna świadomość kreuje bowiem ludzkie sny.
Świadomość obserwująca sama może przejąć kontrolę nad kreacją snów. Wówczas ma nad nimi pełną kontrolę. Sny jednak wtedy zostają odcięte od świadomości przestrzennej i stają się podobnie liniowe jak jawa. Dlatego tak zwane świadome śnienie nie do końca jest tak pożyteczne jak to się może początkowo wydawać. Jest z pewnością miłą zabawą. Odcina jednak sny od związku z wyższymi świadomościami.
Na jawie często nie jestem świadomy snów.
Świadomość jednego snu nie jest świadoma nie tylko jawy, ale nie jest świadoma innych snów. Jawa i sen są jakby odrębnymi świadomościami. Każdy sen ma jakby odrębną własną świadomość. Do świadomości jawy jednak wracamy zawsze w czasie ludzkiego życia jako określonego liniowego kontinuum. Owe kontinuum właśnie tworzy to życie. Osobiście jednak parę razy wracałem do tego samego snu i doświadczałem jego kontinuum. Nawet wychodząc z niego nie tylko do jawy, ale i do innego snu.
Możemy tu mówić o świadomości mającej związek z pamięcią i o tym, że jawa jak i poszczególne sny mają takie świadomości odrębne.
Istnieje jednak zupełnie inna świadomość. Ta, która odbiera jawę jak i każdy odrębny sen. Ona też może przenosić pamięć pomiędzy świadomościami pamięciowymi.
O ile inny zapis pamięci z jawy, a pamięci ze snu, można wytłumaczyć koncepcją innej częstotliwości, to czy tak samo tą koncepcją wyjaśnimy inną pamięć każdego snu oraz wynikającą z niego ich odrębność?
Każdy człowiek ma tak wiele odrębnych snów – mimo, że śni je on sam!
Wiele też jest odrębnych jednostek ludzkich – czy są śnione przez jedną istotę?
Nie chcę tu nic sugerować. Pragnę jedynie pobudzić intuicję czytającego lub słuchającego. I bardziej otworzyć jego umysł, niż poddawać jakąkolwiek myśl, czy rozwiązanie. Rozwiązania są jedynie jak szczeble drabiny – stań na nie i idź dalej zostawiając je za sobą. Uznasz szczebel za prawdę, to staniesz w miejscu. Zatrzymasz swój rozwój. Jednak na szczeblach należy się opierać – kto je lekceważy, ten spada.

W stanie jawy też mamy sny. Są one jednak daleko poza świadomością obserwującą.
Ludzka świadomość obserwująca jest powiązana za życia z fizycznym mózgiem. Na nim w jakiś sposób opiera się. Dlatego mózg, aby mieć dostęp do określonego stanu musi odpowiednio się dostrajać. Takie przestrojenie mózgu jest przejściem w inny rodzaj świadomej percepcji.
Gdy zatem jesteśmy w odbiorze jawy nie odbieramy tego, że śnimy – bo jest to poza naszym mózgiem. Gdy mózg przestroi się do śnienia, wtedy odbiera sny, lecz nie odbiera już jawy.
Istnieją jednak przypadki, gdy mózg z różnych przyczyn może reagować na odmienne poziomy wibracyjne. Np. pewne zróżnicowanie tego odbioru powoduje, że mózg odbiera sny na równi z jawą, i nie dokonuje odróżnienia pomiędzy nimi. Ludzie w takim stanie zachowują się nieliniowo względem jawy, co przez ludzi liniowych w jawie jest widziane jako nienormalne, jako chore.
Są jednak osoby, które na wskutek poszerzenia i naturalnego rozwoju świadomości, mogą odbierać jednocześnie, bardziej lub niezwykle delikatnie, odmienne stany. Jedni będą widzieć już swoje sny przed zaśnięciem, zatem będąc jeszcze w stanie jawy. Inni dostrzegą ich subtelny cień w czasie czynności dnia. Jeszcze inni doświadczą wizji przyszłych wydarzeń będąc w pełnej świadomości jawy. Jednak ci wszyscy ludzie z łatwością i naturalnie oddzielają te stany i one u nich nie zlewają się w jeden nawet, jeśli pomiędzy nimi dostrzegają jakieś związki.
Na jawie też mam sny – coś we mnie śni jakby poza świadomością jawy.

Jerzy Karma

Także na jawie, zdarzyło mi się dotrzeć świadomością do sfer śnienia. Były to momenty, gdy pojawiały się sny. Nawet kilka odrębnych w tym samym czasie. Ale to nie powinno dziwić tych, którzy postrzegają czas jako jedne TERAZ, bo wg tej koncepcji w TERAZ są już wszystkie nasze sny. Smile

Zaś nie uwzględniając tej koncepcji można postawić tezę, iż w naszym umyśle ciągle odbywają się sny. Poza świadomością. Zaś śnią poszczególne obszary mózgu.

Śnię zatem także sny, których nie uświadamiam teraz. One jednak są. Gdy świadomość odchodzi od koncentracji na świecie zmysłów, czyli gdy człowiek zasypia, wówczas świadomość wchodzi w któryś ze snów umysłu. Możliwe jest jednak wchodzenie w któryś ze snów będąc nawet w przytomności zmysłowej. Może to się najszybciej zdarzyć przed zasypianiem.

Agemen

Jerzy Karma

JJW111000662

A co to są owe światy, w których możemy żyć naraz – w jednych będąc tą świadomością, a w innych nie?
Np. ten świat definiuję jako Twój i jako mój, bo mogę widzieć Ciebie, a Ty widzieć to samo jabłko, co ja Smile

Jednak jeśli widziane jabłko jest snem, Ty jesteś snem – to i Twoje potwierdzenie istnienia jabłka należy do snu.

Powiedzmy, że istnieją super-sny, jak np. to, co Ty postrzegasz jako ten świat.
Czym się różni super-sen od snu?
Tym, że wracasz do niego i masz w nim silniejsze relacje /silniejsze wibracje/ z śnionymi istotami, które mają silny kontakt z Twoim super-snem. Co nadaje mu realizmu. Np. będą Cię szczypać, to się nie obudzisz. Dopiero jak spadniesz ze skały, to się zbudzisz.
I czym jest jeszcze super-sen?
To, co napiszę nie jest do końca prawdą (z punktu widzenia tego, co napisałem powyżej), lecz jest prawdą na ludzkim poziomie i może pomóc w częściowym rozumieniu doświadczania zjawiska życia jak i wielu innych zjawisk w nim czasem się pojawiających.
A więc mamy super-sny, z których jednym jest to życie.
Czym zatem będą inne super-sny względem tego super-snu?
Będą innymi rzeczywistościami, innymi wymiarami, dziwnymi istotami, jakie niespodziewanie pojawiają się w naszej tutaj rzeczywistości – naszym super-śnie, w którym najbardziej tkwimy.
Np. takim innym super-snem są określonego rodzaju wzięcia, czy spotkania z UFO.
Jest tych rodzajów wiele i każdy rodzaj jest swoistym super-snem.
Nawet epidemia grypy jest swoistym mini super-snem, który „rodzi się” i „umiera” w danym super-śnie.

Np. istnieje dany rodzaj super-snu typowy dla Szaraków.
Dlaczego w moim życiu nie ma Szaraków? Dlaczego mnie nie porywają? Nie zostałem „wzięty”?
Dlatego, że nie wytwarzam wibracji tego rodzaju super-snu.
Zatem go nie śnię.
Tu warto zwrócić uwagę, że nie tylko nasze wnętrze kreuje nasze wibracje. Poza tym każdy posiada większe lub mniejsze odpowiedniki dla danych wibracji – antenki Wink

Budując je nieświadomie wszystkim, co czyni.
Inaczej – tworzy karmę.
Jeszcze inaczej – tworzy samego siebie.
Tworzy swoje super-sny.
I niekoniecznie są tylko jego…
Dlatego ktoś inny z nastawieniem na dane wibracje doświadczy np. identycznego wzięcia przez np. Szaraki…

Wibracje można przekazywać wielorako.
Różdżkarz bierze rozwidloną różdżkę i wskazuje mu ona miejsce na kopanie studni.
Ty bierzesz i … dajmy na to, że nic Ci różdżka nie wskazuje.
Jednak, gdy różdżkarz weźmie Cię za rękę, a w druga da Ci jeden koniec różdżki, to poczujesz działanie różdżki. Różdżkarz przekazał Ci coś – podłączył Cię do swojej anteny.
Może się zdarzyć, że te zdolności już u Ciebie pozostaną. To zależy od „bagażu” karmy jaki masz.

Znam przypadek, gdy mały chłopiec zobaczył zmorę idąca wieczorem do jego ciotki. Widział jak zmora przeniknęła przez drzwi.
Po całym wydarzeniu ciotka zapytała go czy on coś widział.

Dlaczego widział ów inny super-sen mieszający się z ziemskim super-snem?
Widział, gdyż posiadał zadatki do tego rodzaju wibracji – do owego rodzaju zbioru archetypowego super-snu. Wibracja ciotki wzmocniła je i zobaczył… kogoś z innego super-snu, z innego świata, z innej rzeczywistości.
To jednak się tak nie skończyło.
Wibracje chłopca obudziły się na tyle, że od tej pory co wieczór ta zmora zaczęła przychodzić do niego i wysysać z niego energię życia tak, że się dusił…
Aż opowiedział o wszystkim swojej matce. Ta była akurat kimś w rodzaju polskiej kahunki.
Przychodzili do niej ludzie z jej wioski i okolic, gdy pojawiały się w ich życiu lub życiu ich dzieci, jakieś nierealne historie, jak lęki, czy niektóre nieuleczalne choroby.
Ona coś odcinała, przeganiała, czy blokowała… i wszystko znikało. Znikały lęki, znikały elementy super-snów nie pasujące do naszego super-snu.
Gdy się dowiedziała udała się natychmiast do ciotki i od tamtej pory zmora u chłopca już się nie pojawiła.
Tajemnicę tego, co zrobiła zabrała do grobu. Z pewnością zastosowała metodę odcinającą wibrację danego super-snu od swojego syna.

Interesujące jest to, że ów świat zmory żyje gdzieś swoim życiem jako sen, przepraszam: jako super-sen.
I zjawia się u tych, którzy nastawią się nieświadomie na jego wibracje.
A że jest to ten sam super-sen, to relacje tych osób są opisami tego samego zjawiska.
Co właśnie sugeruje dla wielu, że jest to prawda.
Bo w sumie jest. Tak samo jak prawdziwe jest nasze życie tutaj Wink

Albo tak samo nie jest czymś prawdziwym.

Zmora jest pojęciem w zasadzie pospolitym.
Podobnie jak wampir.

Agemen

Wampir w językach i wyobrażeniach różnych kultur /wybrane fragmenty/

Jerzy Karma

JJW111000665

Jak wyglądała zmora przychodząca do chłopca, o którym napisałem wyżej?

Była to starsza nadzwyczaj gruba kobieta
Przenikała przez drzwi najpierw w postaci jakby pary-obłoku.
Gdy ta para przesunęła się obok chłopca, ten odczuł przejmujące zimno, a jedzenie stanęło mu w gardle.
Przed następnymi drzwiami, zanim je przeniknęła, już się zmaterializowała. (Tak, jakby bliskość „ofiary-dawcy” dostarczyła jej jakiejś ku temu energii.)
Była tak wielka i szeroka jak drzwi.

To pierwsze spotkanie u ciotki /siostry matki/ choć było wieczorem, to jednak w trakcie kolacji chłopca, a spać poszła ciotka, która była ofiarą.
Ciotka na drugi dzień zapytała siostrzeńca, czy coś widział poprzedniego wieczoru. Kiwnął głową, że tak i to była cała rozmowa.
Także później ciotka nigdy o tym nie chciała mówić.

Chłopiec wrócił do domu.
Dalej nic się nie działo. Do czasu przyjazdu jego ojca z Niemiec, gdzie przed paru laty Niemcy go wywieźli na roboty.
Jest to dość istotny szczegół, że dopiero obecność ojca otworzyła jakąś furtkę do innego wymiaru.
Bo właśnie po przyjeździe ojca zjawiać się zaczęła zmora u chłopca w domu i czynić z niego swoją ofiarę.
Do tego stopnia, że bał się chodzić spać.
Zamykał też wszystkie drzwi jak tylko mógł.
Jednak, gdy się kładł słyszał w sobie głos i śmiech zmory mówiącej:
„ Patrz, pozamykałeś wszystkie drzwi, a ja i tak przyjdę.”
Po czym zjawiała się i kładła całą sobą na chłopcu przygniatając go takim ciężarem i w taki sposób, że chrobotał, dusił się i krzyczał.
Następowało to tak szybko i nagle, że jego ojciec często mówił:
- „Czego on krzyczy tak? Przecież przed chwilą tu był, więc jeszcze nic mu nie zdążyło się przyśnić.”

I było tak w owe wieczory.
Zawsze przed snem.
Zmora-kobieta unosiła się w powietrzu nad ziemią, nie szła krokami, gdy ją już widział. Wówczas, gdy była zmaterializowana, nie odczuwał zimna.

Warto zwrócić tu uwagę na to, że zmora kładła się na swojej ofierze. I w tej pozycji pobierała energię życiową, co chłopiec odczuwał jako duszenie. Było to jednak dziwne duszenie się, któremu towarzyszyło charczenie.
Takie samo, które słyszał u ciotki.

Oczywiście oprócz rodziców chłopca nikt mu nie wierzył. Nawet brat chłopca.
Śmiał się z niego przez dużą część życia.
Dopiero po bardzo wielu latach, gdy byli z żonami u owej ciotki i poruszyli tę kwestię, rzekł do ciotki:
- Powiedz im ciociu, jak było…
- Wszystko, co on mówi, to prawda – odparła ciotka zamykając temat zmory swoim tonem.

Leżąca pozycja, gdy jedno ciało jest przy drugim ciele, jest dobra zarówno do brania, jak i do dawania energii życiowej.

2 Król. 4:32-35
32. A gdy Elizeusz wszedł do domu, oto chłopiec leżał martwy na jego łożu.
33. Wszedł więc tam, zamknął drzwi przed nimi obojgiem i zaczął się modlić do Pana.
34. Potem wszedł na łóżko i położył się na dziecku, przykładając swoje usta do jego ust, swoje oczy do jego oczu i swoje dłonie do jego dłoni, i przytulał się do niego tak, iż rozgrzało się ciało dziecka.
35. Potem cofnął się i chodził po domu tam i z powrotem, następnie wszedł znów na łóżko i przytulał się do niego; wtem chłopiec kichnął siedem razy i otworzył oczy.
(BW)

Jej obecność czuł już z daleka.
(Jakby miała związek z jakiś rodzajem wibracji chłopca, która pojawiała się zaraz przed zaśnięciem.)
Zawsze wiedział, kiedy zmora się zbliżała. Z dala słyszał, co mówiła do niego – jakby mówiła w nim. Co też jest istotnym szczegółem.
Mamy tu, bowiem częściowe zatarcie różnicy, między tym, co jest zewnętrzne, a własnym wnętrzem.
Równie dobrze można powiedzieć odwrotnie, że to część wnętrza chłopca wychodziła na zewnątrz.
Dlaczego zatem widziała to ciotka? I nawet ciotka była też ofiarą?
Bo ciotka również była wynikiem wnętrza chłopca…
Podobnie jak jest z całą naszą rzeczywistością.
Przemieniajmy ją na Królestwo Boże.
Ono jest w nas.
Tylko skupmy się na nim.
Stańmy się Nim.
Koniecznym jest, aby ono wyszło z nas.
Nie ma innej drogi.
Póki nie powstanie najpierw w nas, to i na zewnątrz nie powstanie.

Agemen

Wybrane fragmenty z:Wzięcia - groza, która nadchodzi... - Ralph Notes

Przełożył Mirosław Kościuk