Koniec świata

Jerzy Karma

Świat - słowo o wielu znaczeniach.
Ten świat, który istniał wczoraj - dziś już nie istnieje.
Wszystko się zmienia, przepływa, podlega ruchowi, zmienności.
Wszystko w świecie, a przez to i sam świat nieustannie umiera i rodzi się.

Jednak można przyjąć różne trwałości świata w oparciu o jakieś wybrane jego stałe - przynajmniej stałe w dłuższych cyklach zmian.
Dlatego o końcu świata można mówić wiele i różnie. Podobnie jak o końcu człowieka - zależnie od przyjęcia czym jest człowiek.

O końcu świata wg Celtów

Agemen

Agemen

Agemen

Słowa Sai Baby z wywiadu zawartego w książce Spirit and the Mind [Duch i umysł] Samuela Sandweissa:

Agemen

Jerzy Karma

JJW111000758

Coraz więcej osób żyje w przekonaniu, że ziemski wymiar (świat) zamyka człowieka w określonym ograniczeniu (więzieniu). Wiele osób wyczuwa, że są w jakiś sposób ograniczeni, jakby związani, czy przyblokowani.
Różnie to jest interpretowane i różne przyczyny tego są podawane.

W każdym razie wiele osób wyczuwa dyskomfort oraz ograniczenia. Wielu cierpi i narzeka.
Pragnąc zamiast tego: szczęścia, radości, weselenia się.
Wielu ma nadzieję na znalezienie takiego życia w Królestwie Niebieskim, czy to po śmierci ciała, czy w określonym „czasie” na Ziemi.

W pewnej przypowieści Jezus mówi o takim wydarzeniu. Mówi o tym jak Bóg poprzez aniołów zaprosi kogokolwiek spotkają, złych i dobrych… na WESELE.
Zatem wszyscy ci ludzie, źli i dobrzy, znajdą się w Domu Weselnym (w Królestwie Niebios).
Nie wszyscy jednak tam zostaną.
Szatą człowieka jest jego aura, w której widać całą jego osobowość. By móc być na Weselu należy mieć szatę weselną. Inaczej się nie pasuje do weselnego miejsca.

Kto nie będzie miał właściwej aury, ponownie zostanie ograniczony (związany) i wrzucony do niższych wymiarów, które będą niczym więzienie.
Czy to kara? Nie. To jest sprawienie, aby ograniczyć możliwości czynienia zła przez złych.
Ograniczyć poprzez:
- związanie (ręce i nogi są tu symbolami czynienia i przemieszczania się)
- ciemność (ograniczenie percepcji)
- zewnętrzność (dolne – graniczne - wymiary bytu)

W ten sposób dusze takie otrzymują jakby swój własny świat. Własny w tym sensie, że jedyne zło jakie mogą w nim wyrządzić wyrządzają sami sobie. I poprzez to poznają bardziej, czym ono jest. Poznają poprzez płacz i poprzez cierpienie.

„Podobne jest Królestwo Niebios do pewnego króla, który sprawił wesele swemu synowi.
I posłał swe sługi, aby wezwali zaproszonych na wesele, ale ci nie chcieli przyjść.” (Mat. 22:2-3, BW)
/…/
„Idźcie przeto na rozstajne drogi, a kogokolwiek spotkacie, zaproście na wesele.
Słudzy ci wyszli na drogi, sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych, i sala weselna zapełniła się gośćmi.
A gdy wszedł król, aby przypatrzeć się gościom, ujrzał tam człowieka nie odzianego w szatę weselną.
I rzecze do niego: Przyjacielu, jak wszedłeś tutaj, nie mając szaty weselnej? A on oniemiał.
Wtedy król rzekł sługom: Zwiążcie mu nogi i ręce i wyrzućcie go do ciemności zewnętrznej; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.
Albowiem wielu jest wezwanych, ale mało wybranych.” (Mat. 22:9-14, BW)

„Jeśliby zaś ów zły sługa rzekł w sercu swoim: Pan mój zwleka z przyjściem,
I zacząłby bić współsługi swoje, jeść i pić z pijakami,
Przyjdzie pan sługi owego w dniu, w którym tego nie oczekuje, i o godzinie, której nie zna.
I usunie go, i wyznaczy mu los z obłudnikami; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.” (Mat. 24:48-51, BW)

Takie pojęcia jak wezwani, czy wybrani, mogą być używane w różnych znaczeniach. Znaczenie zależy od kontekstu wypowiedzi.
W powyższej przypowieści wybrani są tymi, którzy osiągają Królestwo Niebios. Zaś nie wszyscy wezwani osiągają je.
Samo byciem wezwanym nie oznacza, zatem sukcesu.
Ze słów Jezusa wynika zaś, że wśród wezwanych są zarówno dobrzy jak i źli ludzie.
Zatem w powyższym kontekście:
- wezwani – mają dwie możliwości: sukces lub porażka
- wybrani: otrzymują zbawienie

W innym kontekście jest inaczej. Tam Jezus powiedział:
„Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i czynić będą wielkie znaki i cuda, aby, o ile można, zwieść i wybranych.” (Mat. 24:24, BW)

Tu omawia też inną sytuację, czas przed ostatecznym wezwaniem na Wesele. Mówi o końcu obecnego więzienia – obecnego świata ludzi.
Tu także są wybrani, lecz jeszcze nie do tego, aby pozostać w Królestwie Bożym. Są, bowiem nadal w ziemskim więzieniu, gdzie jest płacz i zgrzytanie zębów.
Na czym polega tutaj wybranie?
I dlaczego zostaje tu podkreślone to, że nawet „o ile można” zostaną zwiedzieni?
Co też znaczy zwrot „o ile można”?

Na czym w ogóle polega wybranie kogokolwiek – do czegoś dobrego? Np. gdy człowiek wybiera człowieka. Czyż nie polega na tym, że czymś go obdarzamy, a czym nie obdarzymy niewybranych?
Jaki może być inny wybór człowieka przez Boga? Czy Bóg wybrał wybranych dla śmiechu niczego im nie dając?
Z pewnością coś otrzymali Znaczy to, że otrzymali więcej, od niewybranych. Jednak nie na tyle więcej, aby nie zostać zwiedzionymi.
Wybranie w tym kontekście oznacza, iż jest grupa ludzi, która bardzie odczuwa to, co jest poza ludzkim światem – więzieniem. I nie chodzi tu o każdego, który uważa się za religijnego nazywając to wiarą. Taka „wiara” często jest, bowiem pozorem. Nawet przed samym sobą.
Taki wybrany Boga może w ogóle nie znać żadnej religii, a będzie wierzącym – bowiem będzie człowiekiem wrażliwym na krzywdę ludzką. Będzie odczuwał w sobie miłość i ducha bożego nawet tak ich nie nazywając i nie wiedząc, czym są – a jednak będzie pod ich wpływem.
Ale… oprócz tego, będzie miał swoje własne ego. Ukształtowane przez niego samego i przez otoczenie. Będzie oprócz odczuwania kierować się umysłem i zmysłami. I to przez nie może zostać zwiedziony nawet będąc wybranym.

Jezus w wielu innych naukach podkreślał, jakie cechy są ważne dla każdego, kto chce zostać zbawionym. Te cechy są tak samo niezbędne u wybranych. Bez którejkolwiek z nich można ulec zwiedzeniu.
Należy, zatem miedzy innymi być:
- czujnym
- wrażliwym na istotne potrzeby innych
- roztropnym
- skromnym
- wiedzieć, kiedy i w co wierzyć, a kiedy nie wierzyć

„Gdyby więc wam powiedzieli: Oto jest na pustyni - nie wychodźcie; oto jest w kryjówce - nie wierzcie.” (Mat. 24:26, BW)

„ Tylko, czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” (Łuk. 18:8, BW)

Wiara oznacza tu wewnętrzny stan człowieka. Nie zaś światopogląd, który często jest mentalną i emocjonalną zabawą, czy prowadzeniem gry płytkiej nadziei w postaci chodzenia do kościołów.
Same deklaracje nie są wystarczające. Sztandary i pozory religijności także nikogo nie zbawią.
Prawdziwa religijność nie ma miejsca w kościołach!
Prawdziwa religijność istnieje tylko w życiu codziennym, w domu, w pracy, na ulicy, w relacjach międzyludzkich.

Jerzy Karma

JJW111000759

W Biblii spotyka się wypowiedzi, które z punktu widzenia wielu ludzi wydają się niemożliwe. Chodzi bowiem nie tylko o zniknięcie znanej nam ziemi, ale nawet nieba.

„Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą.” (Mat. 24:35, BW)
Co to znaczy? Znaczy to, ze to, o czym mówił Jezus – co zapowiadał – będzie się działo już po tym, jak przeminie obecne niebo i obecna ziemia. Kiedy jednak to nastąpi, tego nie wiedział nawet Jezus i oznajmił, że o tym wie jedynie sam Ojciec.

Job mówi, że najpierw przeminie niebo, a dopiero potem zmartwychwstaną umarli:
„Lecz gdy człowiek skona, leży bezwładny; a gdy człowiek wyzionie ducha, gdzie jest potem?
Jak ubywa wód z morza, jak strumień opada i wysycha,
Tak człowiek, gdy się położy, nie wstanie; dopóki niebo nie przeminie, nie ocuci się i nie obudzi się ze swojego snu.” (Job. 14:10-12, BW)

Job należał do grupy żydów, którzy przez zmartwychwstanie rozumieli powstanie posiadanych ciał z grobów. Nie znali bowiem innych ciał. Znali ciała związane, ciała śmierci. Myśleli zatem, że to one mają zmartwychwstać. (Śmiertelne jednak nie może wejść do Królestwa Bożego.) Skoro zaś tak widzieli zmartwychwstanie, to sądzili, że po śmierci ciała nic nie ma. Bo gdyby było, to po cóż ciało miałoby zmartwychwstawać.

Tymczasem to my jesteśmy martwi. To my jesteśmy obecnie w więzieniu. Wyrzuceni w ciemność zewnętrzną; gdzie jest płacz i zgrzytanie zębów. I z tej to śmierci mamy zmartwychwstać. Z tego grobu ziemskiego. On zaś przeminie. Przeminie bowiem ta Ziemia i to niebo.

Obecna Ziemia i niebo z ich ludźmi nie są pierwszymi, ani ostatnimi, którzy wybrali naturę nadającą się wyłącznie do ciemności.
„To, co jest, było już dawno, a to, co będzie, też już jest od dawna; bo Bóg przywraca to, co przeminęło.” (Kazn. 3:15, BW)
I pośród tej grupy, ci którzy powstaną z tej śmierci do żywota, nie będą też ani pierwsi, ani ostatni.

Inne słowa o przeminięciu obecnego nieba i ziemi:
„Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.” (Mat. 5:18, BW)

„Lecz łatwiej jest niebu i ziemi przeminąć, niż przepaść jednej kresce z zakonu.” (Łuk. 16:17, BW)

„A dzień Pański nadejdzie jak złodziej; wtedy niebiosa z trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną /.../ dnia Bożego, z powodu którego niebiosa w ogniu stopnieją i rozpalone żywioły rozpłyną się?
Ale my oczekujemy, według obietnicy nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość.” (2 Piotr. 3:10,12-13, BW)

„I widziałem nowe niebo i nową ziemię; albowiem pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma.” (Obj. 21:1, BW)

Cóż. Jan widział nowe. Myślał jednak, że to, co przeminęło było pierwszymi. Jednak to Salomona Pisma przedstawiają jako człowieka, który wiedział najwięcej. I Salomon informuje, że obecne niebo i ziemia nie są pierwszymi.

Agemen

.
Bhagavad-gita, Rozdział Szósty: Dhyana-yoga, Tekst 18: