Dlaczego?

Jerzy Karma

Wyjaśnienie jest w mojej odpowiedzi na post TheSiłacza z dnia Wysłany: Nie 23:20, 30 Mar 2008 ze strony
http://www.cheops.fora.pl/paranauki,16/jak-zyc-dobrze-i-madrze,1383.html

Jerzy Karma

Jeśli cytuję jakiegoś człowieka, nie oznacza to, że uważam go za doskonałego i że ze wszystkim sie z nim zgadzam. Wszyscy ludzie popełniają błędy.

To samo dotyczy książek i Pism Świętych. Niektóre Pisma Święte zostały przekazane do specjalnego czytania. Gdy się czyta je zwyczajnie, to nie wszystko w nich jest święte. Wtedy należy odróżniać dobre od złego sercem. Jednak nie należy osądzać pochopnie. Trzeba bowiem badać jeszcze sprawy rozumem szukając ku temu odpowiedniej wiedzy.

Jerzy Karma

Subkreacja - w tym terminie można doszukać się wielu niezwykle interesujących znaczeń.
Można napisać, kto pierwszy użył tego terminu, np. że Tolkien.
Archetyp tego terminu istniał jednak od zawsze. I nie tylko archetyp.
Od zawsze ludzie przejawiają jego działanie w swoim życiu, oraz w swoich umysłach.
W większym lub mniejszym stopniu. Każdy inaczej. Choć istnieją także grupowe subkreacje.

Wszyscy znają takie terminy jak obiektywizm i subiektywizm.
W zasadzie pojawienie się ich jest czymś naturalnym.
Tak jak nazwa chleba. Jest. To i ma nazwę Wink

Obiektywizm z zasady i w samej idei nie jest stronniczy, czyli obiektywna wypowiedź jest zgodna w całej pełni z danym zjawiskiem i obejmuje wszelkie cechy danego obiektu, a nawet wszelkie jego związki z innymi obiektami, nie wynika zaś z indywidualnych ani grupowych emocji, uczuć, czy programowych poglądów czy nastawień - najczęściej nawet nieuświadamianych.
Subiektywizm będzie zawsze jedynie jakąś wydzieloną częścią obiektywizmu. Subiektywna wypowiedź odnosząc się zaś jedynie do tej części, oraz pomijając inne części całości już z tej przyczyny jest stronnicza. Jakby z natury ograniczenia. Ograniczenie jest bowiem naturą subiektywizmu. Tutaj wynika ona z zewnętrznej percepcji na którą największy wpływ mają zmysły. Inne ograniczenie, wynika z wewnętrznej percepcji "oglądającego", czyli wtedy, gdy percepcja ta ulegnie zniekształceniom przez jego programowe emocje, uczucia, poglądy itp. Granica miedzy wewnętrzną percepcją, a zewnętrzną, nie jest ściśle uchwytna - dlatego może być umowna. Dlatego też umysł wywierać może wielki wpływ na zmysły, zaś zmysły na umysł.

Praktycznie, czyli biorąc pod uwagę to, że człowiek jest jednostką zależną od własnej i jakiejś zbiorowej /choćby i wielu/ indywidualności, można stwierdzić, iż wszelki ogląd, jak i wypowiedź człowieka, bedą subiektywne. Choćby nie wiem jak się starał. Póki bowiem przywiązany jest do swojej ograniczonej indywidualności i w oparciu o nią ogląda rzeczywistość.
Czy znaczy to, że obiektywny ogląd jest poza zasięgiem człowieka?
Nie, bo gdy człowiek uwolni się od swojej ograniczonej indywidualności, a zatem wtedy - gdy przestanie być indywidualnością - dopiero posiądzie szansę na wejście ku obiektywnemu poznawaniu i oglądaniu świata.
Takie poznawanie wymaga dostępu do wszelkiej perspektywy - nie ograniczanej żadną indywidualnością.

Powiem Wam coś takiego:
Wydaje sie każdemu z Was, że posiadacie osobowości.
A ja zadam Wam takie pytanie: Czym jesteś - skoro Twoja osobowość zależna jest od tylu czynników? Czy to nie one

ja tworzą? A gdzie Ty jesteś? Ty - jako niezależny. Skoro czynniki tworzą Ciebie - to Ciebie nie ma. Nie ma w rzeczywistości Twojej niezależnej osobowości. W ogóle nie masz czegoś takiego jak osobowość.
Ale Bóg ja ma. Jego osobowość jest Jego. Nie zależy ona od czegokolwiek.
Dlatego On jest obiektywny.
Dlatego też, że zna wszystko z każdej całości, oraz wszelkie jej powiązania z resztą. Nie tak jak człowiek.

Spójrzmy teraz inaczej:
Jeśli jeden człowiek różni się czymś od drugiego, tworząc tym swoją odmienność i przez nią stając się odróżnialnym od pozostałych - to ludzie określają tę inność każdego jako osobowość. Osobowość taka jest indywidualną perspektywą jednostki.
Kim zatem nazwą kogoś - kto posiądzie w sobie wszelkie perspektywy?
Gdzie będzie indywidualność takiej osoby?
Skoro byt taki nie jest ograniczony przez cokolwiek?
Czy nie stwierdzimy wówczas, że jest on bezosobowy? Z ludzkiego punktu widzenia.
I czym bedzie tworzenie takiego bytu? Jako obiektywne, oparte na wszystkim i wszystko uwzględniające - wszystko w pośredniościach i w bezpośredniościach, a czego nie da się ujrzeć z pozycji fragmentarycznych perspektyw - dlatego z pozycji człowieka może być widziane, jako nie uwzględniające wszystkiego, widziane tak z powodu luk informacyjnych.
Tworzenie takiego bytu, czyli gdy ten byt tworzy coś, będzie kreacją.
Kreacja ta jest czymś zupełnie obiektywnym.

Człowiek jest jednak subiektywnym indywiduum - nie zdolnym do obiektywnej kreacji.
W ogóle nie jest zdolny do kreacji, gdyż prawdziwa kreacja ze swej natury może być tylko obiektywna.
Jednak człowiek z powodu swojego subiektywizmu dokonuje subkreacji.
Tych subkreacji człowieka jest bardzo wiele różnych rodzajów.
Jedne z nich bardziej zlewają się i stają się składowymi kreacji - dlatego często to kreacja jest bardziej ich twórcą niż człowiek. / Pamiętajmy, że człowiek też jest elementem kreacji./ Inne mają luźniejsze albo pośrednie związki z kreacją - jakby mniej w niej istotne, choć działające w niej w sposób nie tak oczywisty z grubsza patrząc, a jednak działające.

Tolkien np. stworzył alternatywną rzeczywistość, czy jednak ona nie działa na jego czytelników?
I nie tylko na nich. Nie koniecznie bowiem trzeba czytać, by coś działało. Choć działa inaczej.
Niekoniecznie musisz być w Afryce, by jej klimat wpływał też na pogodę miejsca w którym jesteś.

Każdy z Was dokonuje mnóstwa subkreacji. Najróżniejszego rodzaju.
Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak bardzo wpływacie na siebie, na swoje życie i na innych. I jak to przejawia się często długofalowo.
Zagadnieniom tym poświęcone są tematy z książki "Przypomnienie" na http://www.boga.fora.pl/przypomnienie,8/

Jerzy Karma

Z miłością - a raczej z ciszą, bo ona stoi wyżej.

Póki szukamy - nie jesteśmy doskonali.
Gramy takie czy inne role - świadomie lub nie.
Grajmy świadomie lub wcale
_________________________________________________________________________________
Nienapisane dla człowieka

To - co ludzie postrzegają jako rzeczywistość - nie jest rzeczywistością.
Nie jeden z Was spotkał się z takim określeniem: "Istnieje Jedyna Rzeczywistość". I są tacy, którzy to odczuli powiedzmy - intuicyjnie.

I tak jest w istocie - gdy chodzi o istotę prawdy najwyższej.
Bo choć jest wiele rzeczywistości, postrzeganych jako realności, to jednak wynikają one w dużej mierze z owego postrzegania.
Można je nazwać rzeczywistościami subiektywnymi.
Obiektywna rzeczywistość jest tylko jedna.

Z punktu widzenia ludzkiego życia codziennego - czyli z płaszczyzny prawdy nie najwyższej, ale tej ograniczonej - to czego doświadczamy powszechnie jest dla nas rzeczywistością.

Twierdzenie, że rzeczywistość tego świata nie jest prawdziwą rzeczywistością nie jest nowe.
Myśl, że ten świat jest ułudą - mają - zaistniała już w buddyzmie.
Istniała też już wcześniej w pismach Vedyjskich - jeśli chodzi o fałszywość tego świata - choć tam została opisana trochę inaczej. Rzekłbym, iż wskazano w nich na inne aspekty niż wskazano w buddyzmie.

Obecnie chyba wszyscy widzą sprzeczność między buddyzmem, a religiami teistycznymi w kwestii bezosobowości, czy osobowości Absolutu. Tak naprawdę tej sprzeczności nie ma!
Tam tylko przedstawiono to samo wychodząc do opisu z innej płaszczyzny odniesienia.
Stąd wynikł taki lub inny opis Absolutu.
Znając te płaszczyzny odniesienia dostrzega się zgodność opisów.

Już te różnorodne opisy Absolutu świadczą o tym, że nie jest ON " niepoznawalny przez człowieka".
Owszem - człowiek tkwiący swoją osobowością w iluzoryczności - nie zdoła poznać Absolutu.
Taki człowiek czytając o Nim będzie w stanie dostrzegać sprzeczności w opisach dotyczących Absolutu.

Jednak człowiek jest czymś więcej, niż ciałem, więcej niż emocją, więcej niż uczuciem, więcej niż myślą, więcej niż umysłem. Ba! Więcej niż tym - co teraz pomyśleliście! Nie napiszę jednak już dalej. Tyle Wam wystarczy. Zróbcie tylko tyle.
Czyż nie uczono nas przez tysiące lat drogi wyrzeczenia?
We wszystkich religiach!

A dlaczego?
Abyśmy porzucili - wyzbyli się - wyzwolili - z tej iluzoryczności.
Tkwimy jako ludzie w całym zestawie najróżniejszych płaszczyzn i wymiarów przywiązań.
Przywiązani do majątku, domu, akcji na giełdzie /jak kursy spadają to boli/. Przywiązani do materialnych wartości, których utrata staje sie odczuwalnym cierpieniem - jakby one były jakimś naszym ciałem...
Rozumiecie teraz dlaczego bolą nas nasze ciała? Gdy w ciele tez dochodzi do jakiejś utraty.
To samo dzieje sie z naszą osobowością - tak samo iluzoryczną. Też z nią jesteśmy związani. Ba! Najbardziej!
Do tego stopnia, że myślimy, iż jesteśmy osobą.
Tymczasem już Vedy oznajmiły, że to jedynie fałszywe ego.
Potem takie fałszywe osoby stwierdziły, że to Absolut jest bezosobowy.
I z punktu ich nazewnictwa miały rację, bo jeśli osobą nazwie sie fałszywe ego, to Absolut jako zupełnie Ktoś inny musi być nazwany bezosobowym.
W rzeczywistości jednak to człowiek jest bezosobowy. Absolut zaś jest osobą.

Po co jednak mędrcy porzucali dobra materialne? Następnie ćwiczyli sie w braku przywiązania do ciała, a przez przyjecie mistrza duchowego uwalniali sie od fałszywego ega?
Bo wiedzieli, że dopiero uwalniając się od przywiązań do tego /itd./, czym w rzeczywistości nie są, odnajdą to - kim są naprawdę. I stając się Tym - raczej wracając do TEGO - poznają Absolut.

Zatem człowieku - naprawdę to jesteś zupełnie Kimś Innym - i jako On poznasz Absolut.

I tak napisałem Wam już zbyt wiele.
Niektóre tajemnice, które jeszcze nie były napisane.

Ale piszę jako ten, który nic nie wie i który nic nie pisze.
Porzucenie bogactwa, ciała i umysłu jest w rzeczywistości łatwiejszą drogą. Dlatego wielu nią szło w przeszłości.
Istotą tego wszystkiego jest porzucenie przywiązania. W tym należy sie ćwiczyć.
Uczył już tego Krsna swego ucznia Arjunę mówiąc: Walcz nie walcząc - gdy Arjuna chciał opuścić pole bitwy, by zostać ascetą.
Dlaczego ta droga jest trudniejsza?
Dlatego, że ciągle zmysły i umysł pozostają w kontakcie z przedmiotami zmysłów, które podtrzymują fałszywe i nawykowe skłonności umysłu. To grozi ponownym i częstym wpadaniem w pułapki iluzorycznego świata.
Dlatego Chrystus pouczał, by czuwać i trwać w wyrzeczeniu. By trzymać kurs!
Dlatego uczył by służyć innym - bo taka służba najbardziej uwalnia nas od siebie samych - tych fałszywych.

Kogo chcesz ganić?
Komu chcesz coś zarzucić?
Wszak nie ma piszącego.
W rzeczywistości sam piszesz to wszystko - co czytasz.
Ty jesteś więc piszącym.
Nie ma czytającego...
Kim jesteś?...

Jeśli myślisz nadal, że napisało to jakieś ja ziemskie...
To wiedz, iz owe ja nic nie wie.
Jeśli więc napisane jest wyżej, że Ty jesteś tym piszącym - to nic nie wiesz!

_______________________________
Dane po raz pierwszy na forum wingmakers: Śro 20:57, 12 Mar 2008

Jerzy Karma

Zobacz też
http://www.boga.fora.pl/kim-jest-czlowiek-i-czym,6/grzech-ego-bezosobowosc,119.html#599

___________________________________________________
Napisać, nie znaczy wiedzieć.
Wiedzieć chwilę, nie znaczy wiedzieć zawsze.
Wiedzieć znaczy żyć tym i być tym.

Przeczytać, nie oznacza nabycia wiedzy.
Kontakt z wiedzą, nie czyni wiedzącym.
Dotyk pieniędzy, nie czyni bogaczem.

Kto jednak długo pracuje, nie tracąc czasu na inne rzeczy, ten coś zdobędzie.
Człowiek, by żyć je parę razy dziennie - dla ciała.
Ile czyni dla duszy?
Nabywanie mądrości jest jak spożywanie pokarmów.
Dziecko, gdy je, to wzrasta.
Nie jedząc ginie.
A jak ludzie pielęgnują własną duszę?
Czym ją karmią?
Czy dobrymi pokarmami?

Igmana (ptak)

Witaj Jerzy Very Happy

Jak miło znów tu zajrzeć i coś skrobnąć. Very Happy

Ale do rzeczy. Wydaje mi się, że dusza sama siebie pielęgnuje.
Tzn, dusza jest głównym podmiotem będąc w symbiozie z ciałem.
I ona, jako operator wolnej woli dokonuje projekcji i wyborów.
Egotyczna świadomość człowieka nie zawsze jest tego świadoma. Dlatego często przeszkadza duszy w prowadzeniu, ale dusza nawet z błądzenia i upadku człowieka potrafi wynieść dla siebie korzyść. Bo to ona tak naprawdę uczy się poprzez wcielenia.
Ciała zmieniają się, dusza jest jedna, choć ona także się zmienia. Tzn, jej świadomość, bo tak naprawdę esencja jej (duch) jest doskonały i nie potrzebuje zmian. To on jest azymutem i sednem duszy. A reszta, to gra świadomości, dotykanie wiedzy, tracenie, zdobywanie, upadki, wzloty …. panta rhei ….

Ale wolę świadomie pielęgnować duszę, ja dusza! Very Happy

Ha, i kto zgadnie z pozycji ciała te słowa, czy duszy?
Tracę czas, czy nie?

Pozdrawiam wolnomyślicieli. Very Happy

Igmana

Jerzy Karma

Witaj Igmano.
Wybacz, że znowu coś mam do napisania... hehe
Nałóg ze mnie.
I serdecznie pozdrawiam - zanim nie jestem sianem Wink

Nadmiernie /na siłę i w dumie/ medytującym mówiłem: Drzewa same rosną Wink

Widzę, że powyższy wgląd opierasz na podobnej przesłance Smile

Ty i ja mieliśmy częściowo rację Smile

Rzeczywistość jest bardziej złożona.
Ja swoim stwierdzeniem o drzewach chciałem dumnym i realizującym "przemądrzałą duchowość" wskazać, że wzrost powinien być prosty i naturalny - tylko taki jest prawdziwy.
Nie oznacza to krytyki medytacji. Jednak, jeśli juz medytacja, to należy do niej podchodzić jak do najzwyklejszej czynności - bez żadnego mniemania o swojej wyjątkowości, czy wyjątkowości medytacji.
Medytacja w takim sensie jest jak oddech - naturalna przecież czynność.
To nic, że nie wszyscy siadają do medytacji ze skrzyżowanymi nogami.
Medytacja z wielkim HALO jest gorsza niż brak medytacji.

A co z duszą?
Niektórzy Japończycy zamykali małego kota w butelce i też mówili, że sam rośnie. I rósł, aż wypełnił butelkę.
Nasze ciało, umysł, emocje, uczucia, pragnienia, mniemania, tworzą jeszcze cos więcej, niz taką butelkę.
Czy dusza jest operatorem tej butelki? Czy jest głównym podmiotem w działaniach człowieka?
To dlaczego ludzie ponoszą szkody na własnej duszy?
Czy krzywdzi ona samą siebie?
Sama wspomniałaś o przeszkadzaniu duszy - zatem nie jest ona w pełni wolnym "operatorem".
I na ile jest nim w ogóle, oraz kiedy jest?
Śmierć jest następstwem działania butelki duszy.

Dusza zjawia się w ciele, w którym ma się realizować. Jednak ciało ma swój mózg w którym na skutek reakcji ciało-świat powstaje ego /w uproszczeniu piszę/. To ego ma za zadanie pracować na rzecz .ciała, jednak staje się odrębną indywidualnością /fałszywe ego/, która zaczyna żyć własnym życiem.
I tu dusza nie ma nic do powiedzenia. Może za to działać na dwa sposoby.
Albo doprowadzi do zniszczenia tego ciała.
Albo zaczyna słuzyć fałszywemu ego sama upadając.

I nie pierwszy to napiszę, że w człowieku istnieją wyższe podmioty, niż dusza.
Zatem ogólnie dusza nie jest podmiotem.

Ludzie lubują się w pisaniu o wolności, o wyborach. I dobrze, tylko szkoda, że tak się uwarunkowali, iż mają mało tej wolności.
W jednej perspektywie ciała się zmieniają.
W innej dusze.
I sama widzisz podmiot w duszy - nazwałaś go jej esencją.

Dalej nie będę tu pisał... bo zbliżyliśmy się do bardzo głębokiego i tajemnego wątku.
/Tajemny nie dlatego, że ktoś trzyma go w tajemnicy. Jest on tajemny z powodu ludzkich możliwości./
I pewnie o nim już pisałem w pracy: Dusza - zwodnicze słowo /jeszcze jej nie ma na forum/.

I teraz próba zgadywania Smile

Słowa płynęły z duszy - przechodząc przez umysł ciała, który je poprzycinał Wink

I żadne nie traciło czasu.

Zniewolone siano w głowie

Jerzy Karma

Trochę wyjaśnienia.
Napisałem wyżej:
"I tu dusza nie ma nic do powiedzenia. Może za to działać na dwa sposoby.
Albo doprowadzi do zniszczenia tego ciała.
Albo zaczyna służyć fałszywemu ego sama upadając."

Tu może się pojawić pytanie: A trzeci sposób? Czy dusza nie może wymusić na fałszywym ego innego postępowania?
I sprawić, by ono jej służyło?
Jednak wiemy, że owe ego ma także wolną wolę - nie może zatem wymusić.
Jednak wg PRAWA ciało należy do duszy bardziej, niż do ego, bo to ona je otrzymała.
I ma czynną moc zniszczenia ciała.
Dlatego lepiej dla duszy jest, gdy zniszczy nieużyteczne ciało, niżby miała zniszczyć siebie służbą fałszywemu ego.

"Jeżeli więc ręka twoja albo noga twoja cię gorszy, utnij ją i odrzuć od siebie; lepiej jest dla ciebie wejść do żywota kalekim lub chromym, niż mając obydwie ręce lub obydwie nogi być wrzuconym do ognia wiecznego.
A jeśli cię oko twoje gorszy, wyłup je i odrzuć od siebie; lepiej jest dla ciebie z jednym okiem wejść do żywota, niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła ognistego." (Mat. 18:8-9, BW)

Nie jedna dusza tę nauke stosuje, albo poprzez zsyłanie chorób na ciało, albo poprzez spowodowanie śmierci swojego ciała. Dusze upadłe jednak służą swemu ciału wraz z jego ego, i zginą jak one - choć pierwsze zawsze ginie ciało.
Stąd także biorą się owe "złe duchy". Wiele z nich jest owymi upadłymi duszami. A upadek swój przypieczętowały same, będąc jeszcze w ciele.

Pojmowanie duszy jest tak różne, że nie uściślając definicji, można o duszy podać opisy przeczące sobie wzajemnie.
Między innymi to forum ma służyć byśmy badali i poznawali duszę.
A szczególnie duszę w najwyższym przypisywanym jej rozumieniu, inaczej i właściwiej przez niektórych nazywaną duchem.
Badajmy zatem duszę i ducha.
Jak i własne stany świadomości.
To czym jesteśmy.

Jerzy Karma

To forum nazwałem forum Boga, bo Bóg jest jego podstawą i podmiotem.
Bóg jest jego przewodnikiem.
Bóg jest jedynym nauczycielem w sensie Źródła.
O Bogu należy tu przede wszystkim myśleć i na Boga otwierać tutaj swoje serce.
W miłości ku Bogu niech się każdy tutaj kąpie.
I Boga nauczmy się dostrzegać w każdym człowieku.
I okazujmy to praktycznie emanując miłością, oraz postępując tak mądrze, by nieść pożytek bliźniemu. Nie myśląc przy tym o sobie. Działając w energii miłości. Postępując mądrze. Boga czyniąc centrum siebie, a siebie zastępując miłością ku Niemu. Zaś trwając w owej Tajemnicy bytu - w tym tajemnym stanie - okazujmy doskonałe postępowanie wobec naszych bliźnich, którymi są inni ludzie. Nawet bardzo inni od nas, w których przecież tajemnie przebywa Bóg. Tak tajemnie, że nawet oni o tym nie wiedzą. I Ten mieszkający w nich Bóg kocha ich. Zwracajmy się zatem do tej Jego miłości zanim zechcemy kogokolwiek pouczać. I lepiej byśmy nigdy nie mieli ochoty, ani pragnienia, pouczania bliźnich. Kto bowiem miłuje kogoś, ten nie chce pouczać - jeśli już zaś poucza, to wyłącznie opiera to pouczenie w miłości.
Kto poucza nie mając miłości, ten sam wymaga być pouczonym.
Przede wszystkim miłość, bez niej pouczenie nie ma mocy.

Igmana (ptak)

Jerzy Karma

Rzeczywiście Igmano, nie wyraziłem się precyzyjnie.
Dziękuję, że zwróciłaś mi na to uwagę.

Lepiej by było, gdybym napisał:
Nie myśląc przy tym tylko o sobie.

Co zaś może tłumaczyć to, gdy człowiek użyje nie aż tak precyzyjnego zwrotu?
3 rzeczy. Dwie są mało istotne /przydatne/, by o nich tu pisać, więc je pominę /Zwyczajowe znaczenie. Intuicja plus logika oparta na sile ego./

Ta pierwsza, która opiszę, to kontekst. Możliwe, że sądzę jedynie po sobie, lecz tak sądząc stwierdzam, że gdy kiedykolwiek okazywałem jakąś miłość komuś, to nie myślałem przy tym o sobie.
A dlaczego nie myślałem? Z powodu pochłonięcia miłością. Co wcale nie znaczyło, że poglądowo byłem mniej ważny. Praktycznie jednak działałem w mniejszej ważności, przedkładając kochaną osobę ponad siebie w danym akcie miłości.
Czyż nie doświadczyłaś nigdy takiego stanu z partnerem? /Pytanie oczywiście retoryczne./
Czyż np. matki, babcie, ojcowie, dziadkowie, nie dokonują takich miłosnych służb wobec małego dziecka? Kosztem samych siebie. Czyż człowiek człowiekowi nie ratuje życia z narażeniem własnego?
Zatem miłość wznosi nas ponad własne ego.

Oczywiście nie aż takie strzeliste akty miłości miałem na myśli w poprzedniej wypowiedzi Smile

Jednak często jest tak, że myślimy nadmiernie o sobie. I to jest ogromna przeszkoda. Podstawowa przeszkoda w rozwoju. Oczywiście na pewnym etapie jest koniecznością, lecz przychodzi moment, gdy zaczyna szkodzić...
zamiast pomagać.
Myślenie jednak to nie wszystko. Bo można nawet już myśleć tylko o innych, a mimo tego działać tak - jakby się myślało tylko o sobie. Nasza osobowość bowiem, nasze ego, silniej wyrażają się w nas, niz nasze myśli.
Myśli muszą dopiero pracować nad nimi. Muszą je przetwarzać, co wymaga lat pracy.
Nie wystarczy chcieć. Trzeba chcieć i pracować. Nad swoją osobowością i swoim ego.
Najlepsze efekty przynosi praca poprzez służenie na rzecz innych. Bezinteresowne służenie, czyli nie dające żadnych dostrzegalnych zjawiskowo korzyści. W ich miejsce pojawiać się będą oczywiście korzyści duchowe.
I tu powie ktoś: Jednak nie jest to całkiem bezinteresowne.
Jak zatem widzisz tu interes człowieku, to rób go!
Smile

Miłość do innych nie pozbawia miłości do siebie, lecz ta sprawa wygląda zależnie od tego, za kogo kto się ma.
Bo jeśli ktoś nie uważa siebie za ciało, ani za osobowość, i uwalnia się od ego, to kogóż wtedy kocha, gdyby mówić o miłości samego siebie?
Kocha miłość, działanie w miłości, właściwe działanie, służbę - czyli odpowiednie postępowanie w świecie. Dla dobra wszystkich istot.
Zgodnie z tym: Oceń sytuację i działaj najlepiej dla danego miejsca, czasu, okoliczności i danego człowieka - czy to Ty nim jesteś, czy ktokolwiek inny.

Kto jest światem, ten kocha świat.
Kochając świat - kocha siebie.

Dziękuję Igmano i serdecznie pozdrawiam służąc w miłości odpowiednio do miejsca
Czy takiej treści szukałaś?
Czy taką widziałaś?

Jerzy Karma

Słowa są niedoskonałe, gdyż ja pisząc o świecie miałem na myśli świat w sensie dzieła bożego, nie zaś dzieła zepsucia tego świata.
Ktoś zaś mógł odebrać moją wypowiedź w odniesieniu do tego niedoskonałego świata w duchu którego działają i żyją ludzie.

Kolejną ważną, nawet niezwykle ważną rzeczą jest, by napisać tutaj, że służbę naszą należy kierować Bogu, nawet gdy spełniamy ją zjawiskowo ludziom.
Wówczas bowiem łączymy się z energią Boga, nie zaś tych ludzi, którym służymy.
Z energiami ludzkich osobowości należy zachować ostrożność, gdy nie są one w więzi z Bogiem lub miłością, szlachetnością, wtedy właściwsza jest koncentracja na energiach Boga - poprzez służbę ku chwale Bożej, szerzeniu doskonałości.

Igmana (ptak)

Jerzy Karma